 |
| LA MEDINA mixta lienzo 81x65 |
jueves, 22 de enero de 2015
jueves, 1 de enero de 2015
OS INTRAMUROS de Ánxela Pérez Meilán. Intervención de Dorés Tembrás no acto de inauguración da exposición Intramuros, na Galería Fabrica do 13
Cando Ánxela me fixo o convite para falar da exposición, pensei de inmediato no difícil que sería poñerlle palabras ao misterio que ela agocha nestes intramuros.
O interior, o interior do interior, o adentro do lugar que se traza nunha cartografía aínda non descuberta. Ela suspende ao espectador fronte ao cadro. E de contado sabemos que esta é una posición privilexiada. Pero non debemos confiarnos porque a pintora desafíanos coa visión dun aparente caos: e non hai brúxula, nin norde nin sur.
Preguntarlle onde se agochan estes intramuros é en van. Sen embargo existen, están xusto diante dos nosos ollos. E mentres escribo xusto diante... decátome de que non, de que eu xa estiven aquí: nesa corgueira perdinme cando tiña cinco anos. O medo máis agudo, a chamada na porta dunha casa estrana, a señora de cabelo branco que me leva ao camino da casa, a carreira última ata a cancela. Todo para descubrir trinta anos despois, que aínda que queiramos non podemos perdernos. Esa costa pintouna Ánxela para que eu a lembrara.
Ás veces creo que me leva a lugares silenciosos, onde a penas o son da louza que se frega, noutros hai un bule-bule constante que atorda os sentidos con recendo a canela e cúrcuma.
O que Ánxela nos ofrece é o mesmo que busca para si, acubillo, o amparo dun espazo tan imposíbel como máxico. Ela é quen de levarnos a estes lugares, non sei se pretéritos ou futuros, nun impas que agarda polo noso contacto. Como non querer entrar?
Pensaba estes días que os seus cadros son para gardar segredos, como esas caixas xaponesas que requiren de dez movementos antes de poder abrilas.
Así, eu descólgome nunha das fiestras do ángulo superior dereito, é o ventanuco mínimo dun piso alto, cunha luz alaranxada, xusto enriba, un astro duplícase neste mesmo instante, puro redondel que asombra á muller deitada abaixo. Ela con pel de oliva ven de sair de calquera páxina da Justine de Durrell, e se me achego, descubro toda una xenealoxía remota no modo no que sostén a cabeza. Médranlle ocos no peito, mentres cavila se cruzar a ponte, ir ata o faro, mollar os pes, ou ler o libro que nos tenta dez centímetros mais abaixo. Pero non, eu o que quero é contar os niños das árbores azuis, escoitar como zurcen o fume as chemineas infindas, e só así chego ata esa peza minúscula, de prata, recortada coa memoria: corazón.
A pintora sabe que nesta rota non hai extravío posíbel, porque sempre estás adentro, e o que é estímulo ao ir pode ser sedante ao regreso. Nesta arquitectura imposíbel agárdanos un tempo visitado, recoñecido: tódolos vértices de tódalas alfombras de tódolos cuartos nos que hai una muller ou un home que le.
Ánxela e mais eu compartimos fascinio por moitos autores, ela e Xan Arias acrecentaron coas súas recomendacións a miña listaxe de autores favoritos, quixen volver a algúns deles para escribir estas palabras que veño d eler, e tiven a sorte de atoparme con este poema de J. Berger, co que me gustaría fechar:
Vista de Delft
Nesa cidade
ao outro lado da auga
onde todo foi visto xa
e coidan dos ladrillos como de pardais
nesa cidade como una carta da casa
lida una e outra vez nun porto,
nesa cidade coa súa biblioteca de tellas
e as súas rúas lembradas por Johannes Vermeer
que morreu deixando débedas,
nesa cidade ao outro lado da auga
onde os mortos fan o censo
e non hai cuartos libres
porque a mirada del ocupounos todos,
onde o ceo agarda
pola nova dun nacemento
nesa cidade que se verte polos ollos
dos que marcharon,
alí
entre dúas badaladas matinais,
cando se vende o peixe na praza
e nas paredes os mapas
amosan a profundidade do mar,
nesa cidade
estoume preparando para a túa chegada.
Dores Tembrás. Xullo 2014
lunes, 17 de marzo de 2014
Suscribirse a:
Entradas (Atom)